Ranrlion

Aranthil

Znowu zaczęło padać. Ciężkie krople deszczu spadały leniwie, kreśląc pionowe linie na zaparowanych szybach w oknie biblioteki. Siedzący w środu młody rivet podniósł oczy znad grubej, oprawionej w czerwoną skórę księgi i wyjrzał na dwór. Przed biblioteką ktoś stał. Ktoś ubrany w długi, ciemny płaszcz. Spod kaptura patrzyly na niego czerwono-zielone oczy. Chłopak odszedł do drzwi i otworzył je. Postać, stojąca już na schodach, zrzuciła kaptur z głowy. Była to młoda, wysoka dziewczyna, o brązowych włosach. Weszła do środka, zdjęła płaszcz. Gdzieś w oddali błysnęło. Miała na sobie zieloną, prosto skrojoną sukienkę, a u pasa sztylet. Oraz bardzo poważną minę. Rozległ się huk gromu.
- Witaj Angela - powiedział rivet - zawsze lubiłaś efektowne wejścia, prawda?
Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko.
-Taki jesteś mądry Mały? Nie zgadniesz, co się stało! - zawołała - France przyjechała, razem ze swoją opiekunką!
W tym momencie dziewczyna odsunęła się, a zza niej wyskoczyła młoda lantaria i rzuciła się chłopakowi na szyję.
-O Bogowie, Athur! Jak ja się za wami stęskniłam!!!

Nikita

Mogłabyś zmienić temat z ,,1" na np. Biblioteka? będzie łatwiej się później zorientować co to za fragment Wink

Chociaż nie wiem, czy się da xD

Aranthil

Jak widać się da ^^

Aranthil

Arthur 2
Szybko zrobił herbatę i usiedli wszyscy razem, jak za dobrych, starych czasów.
-No, - zapytała lantaria, gdy tylko zdołali się usadowić - to co się u was działo przez ten czas?
Wymienili z Angelą spojrzenia.
-Oj, dużo - powiedział rivet.
I zaczęli opowiadać sobie nawzajem, wszystko, co wydarzyło się od ich rozstania rok temu.
Była to długa opowieść. Spędzili na rozmowach całe popołudnie i siedzieli aż do późnej nocy.

***

Niestety, mimo usilnych błagań przyjaciół, France nie mogła dłużej zostać w mieście. Jej opiekunka, uznała, że czas wyruszyć w drogę, mimo, że przebywały tu tylko jeden dzień.
Przy pożegnaniu, Arthur powiedział:
-Do następnego spotkania, mała. Będę za tobą tęsknić.
-Ja też - dodała Angela.
A, France, jak zwykle pełna szalonych pomysłów, spytała:
-Hej, a może pojedziecie ze mną?
Przyjaciele stwierdzili, że nic ich tu nie trzyma (stary bibliotekarz - pracodawca Arthura, uznał, że da sobie radę sam, a Angelica i tak była blisko wyrzucenia z posady (głównie przez swoją krnąbrność)). Spakowali się więc szybko, pozałatwiali parę spraw i już byli gotowi.
O świcie ruszyli w drogę.
______________________________________________________________________

Przepraszam, wiem, że to beznadziejne, ale chciałam tym postem wyjaśnić parę spraw i zakończyć ten temat (Biblioteka oczywiście pozostaje otwarta, spoko!) Mam nadzieję, że wybaczycie mi grafomanię.