Ranrlion

Narfea

Hartil 1

Tłum zajmował cały most, a nad tłumem unosił się donośny głos.
- Vantar nie jest królem Tyvaranu! Nie ma prawa do korony! Każdy rozsądny rivet i człowiek powinien to wiedzieć! Powstańcie ludzie! Powstańcie riveci! Nie dajcie się gnębić fałszywej władzy!
Parę osób odeszło z niepokojem na twarzach, ale większość została. Słuchali w skupieniu mężczyzny stojącego na kamiennym murku. Ręce miał wzniesione, białą szatę rozwianą, żółty kaptur skutecznie zasłaniał twarz.
Nagle w tłumie rozległ się okrzyk. Mężczyzna rozejrzał się. To żołnierze w barwach nowego króla przedzierali się w jego kierunku przez tłum.
Hartil, bo tak ten mówca miał na imię, nie wiele się zastanawiając odwrócił się i skoczył z mostu do głębokiej Mirsali. Zanim woda zamknęła się nad jego głową, usłyszał jeszcze okrzyki wściekłości.
Podpłynął pod most. Ta chwilowa kryjówka była dobra... póki nie zaczną go bardziej szukać.
- A mogłem znaleźć inne miejsce... - mruknął do siebie wykręcając rękaw. Ta czynność nie miała sensu, bo i tak zaraz miał ponownie nurkować, ale wykręcał, bo nie wiedział, co zrobić z rękami.
- Tam jest! - rozległ się okrzyk na przeciwległym brzegu.
Hartil doszedł do wniosku, że pora się zmywać. Upewnił się, że wszyscy ścigający są po drugiej stronie, wyszedł na brzeg i ruszył biegiem przed siebie.