Ranrlion

Nikita

Onnawen 1
Właśnie pakowała ostatnie zapasy do plecaka, gdy do izby wszedł jej ojciec. Na jej widok wyraźnie posmutniał. Onnawen odwróciła wzrok. Czuła się winna, choć przecież sama wiedziała, że nie może zrobić nic innego. Przerwała na chwilę pakowanie się.
- Tato... - zaczęła smutno, lecz mężczyzna pokiwał głową.
- Rozumiem - rzekł z żalem w głosie - i chcę, byś wzięła to.
Podszedł do dużej skrzyni stojącej pod jedną ze ścian. Pogrzebał w niej chwilę i wyciągnął kamyk wielkości dłoni. Był błękitno-zielony i idealnie gładki. Mężczyzna podał go córce.
- To moja jedyna pamiątka po Lorantii, twojej matce. Weź go.
- Ależ tato... - zaprotestowała Onnawen, ale ojciec jej przerwał.
- Może pomoże znaleźć ci drogę do niej. Podobno przynosi szczęście - spróbował się uśmiechnąć, ale raczej mu się nie udało.
Onnawen wzięła kamień z wdzięcznością i schowała go na samo dno plecaka. Była gotowa. Założyła plecak na ramiona i westchnęła.
- Onnawen... - zaczął mężczyzna. Miał łzy w oczach. - Proszę, uważaj na siebie.
- Będę, tato - obiecała i uścisnęła go. Po czym wyszła, nie oglądając się.
Wychodząc z wioski nie obejrzała się za siebie ani razu i nie pożegnała się z nikim. Wiedziała, że wywoła to tylko falę bolesnych wspomnień i żalu.