Ranrlion

Narfea

Sassi 1

Dotarcie do Nidany nie zajęło jej tyle czasu co mijającym ją ludziom. Ona, w przeciwieństwie do nich, nie potrzebowała konia. Po prostu przybrała wilczą formę i ruszyła przed siebie.
Pod mury miasta dobiegła zdyszana, przybrała ludzki wygląd i dołączyła do wędrowców przekraczających bramy. Nie wiedziała dokładnie dlaczego wybrała akurat to miasto. Chyba dlatego, że było na wybrzeżu. Może cele na statku będą chciały się zatrzymać? Może zdobędzie tu informacje?
Przeczesała palcami swoje jasne włosy. W tym miejscu zdecydowanie wyróżniała się z tłumu. Wzruszyła ramionami. Większość weźmie ją za lantarię.
Ruszyła w stronę portu. Usiadła na pierwszym lepszym murku i zajęła się obserwowaniem ludzi i statków. Musi tu być jakiś Wilk w okolicy, tylko trzeba go znaleźć. On powinien wiedzieć więcej.

Aranthil

Sehner 6
Wysiadł ze statku i rozejrzał się. Co teraz? W zasadzie mógł po prostu odejść i zająć się swoimi sprawami. O tak, miał wiele do zrobienia. Czekały na niego towary, budynki, kolejne wyprawy. Mógł po prostu wrócić do tego ekscytującego świata handlu, który opuścił tak nagle, żeby wyruszyć na tą szaloną wycieczkę. I prawdopodobnie nigdy nie dowiedzieć się co się stało z bratem.
Powoli ruszył przed siebie. Nie oglądając się ani razu. No bo po co?
Zatopiony w rozmyślaniach nad tym, co powinien zrobić, nie patrzył na drogę. W pewnym momencie wpadł na jakąś dziewczynę stojącą na placu przez który szedł. Nie... nie na "jakąś dziewczynę", tylko na tą rivetkę, którą wyłowili z wody razem z Thorondinem. To chyba ona, prawda?
-O, przepraszam... - bąknął - Lyly, prawda?
- Tak - odpowiedziała i uśmiechnęła się nieśmiało
-A ty?
-Ja...? Ach, przepraszam, nazywam się Sehner. Jestem bratem Erethila.
- To kapitan, prawda? - upewniła się i spojrzała na odpływający statek. - Czemu musiałeś wysiąść?
-E... nie ważne. Dość skomplikowana historia - uśmiechnął się. - Jeśli można spytać, skąd wzięłaś się wtedy w morzu?
- Ta też jest dość skomplikowana - zaczerwieniła się i odwróciła wzrok.
Przez chwilę milczeli, po czym Sehner powiedział:
-Nie wiem co mam robić.
Wyrwało mu się to całkiem niespodziewanie. W sumie, nie wiedział, czemu to powiedział, choć była to prawda. Nie, nie mógł przecież zostawić brata! Nie! Tylko co mógł zrobić...?
- Może mogę jakoś pomóc?
-Och, nie, dziękuję. Już pani nie przeszkadzam.
Odwrócił się, by odejść i zobaczył dwoje czerwonych oczu, patrzących na niego z ciemnej uliczki... Mrugnął oczami, spojrzał jeszcze raz i już stała tam ładna lantaria uśmiechając się miło. Podeszła do nich, a Sehner zauważył, że było w niej coś dziwnego.
-Przepraszam bardzo, ale przypadkiem usłyszałam waszą rozmowę. Mam statek i poszukuję ludzi. Płynę w tym samym kierunku co statek, który opuściliście. Chcielibyście się zabrać? - Powiedziała nieznajoma.
-Słucham? - powiedział Sehner - Naprawdę?
-Tak - odpowiedziała uśmiechając się nieśmiało.
- A dokąd płyniesz? - wtrąciła się Lyly.
Lantaria zająknęła się.
-Na północny wschód - wydusiła w końcu.
-Ja... popłynę z tobą. Muszę... coś jeszcze załatwić. Kiedy wypływasz? - Sehner zdecydował, że to zrobi. Naprawdę. Jeszcze raz. Dla brata.
-Wieczorem.
-To ja też popłynę. I tak nie mam co robić, a może się do czegoś przydam. - Lyly też wyglądała na zdecydowaną.
Dziewczyna uśmiechnęła się szerzej.
-Miło mieć jeszcze jedną kobietę na pokładzie.
-Dobrze. Jak nazywa się statek? - powiedział Sehner przybierając rzeczowy ton.
-Wilczy Kieł. Czekam na was.