Ranrlion

Nikita

Erethil 8
Płynęli pięć, może sześć tygodni. W portach zatrzymywali się tylko po to, by uzupełnić brakujące zapasy. Thorondin jeszcze był na statku, kiedy to się wydarzyło.
Byli akurat na północny-wschód od Savardinu, lecz na tyle daleko, że nie widzieli lądu. Niebo było nieco zachmurzone, ale nie zapowiadało się na deszcz. Kierowali się "w stronę krańca mapy", ląd mieli za plecami. Coraz bardziej oddalali się od znanych im ziem, a niebo coraz bardziej się zachmurzało. Wreszcie, po kolejnym dniu, rozpadało się. Po chwili na niebie zabłysnęła pierwsza błyskawica. Burza na razie była dość daleko, ale się zbliżała.
- Nadchodzi sztorm - stwierdził z lekkim niepokojem Kadmir.
- Widzę - odparł Erethil i zawołał - Widać gdzieś na horyzoncie jakiś ląd?
- Nie, kapitanie - odparł mężczyzna w bocianim gnieździe, lecz zaraz wytężył wzrok - Chwilę... chyba coś widzę!
- Zdążymy tam dopłynąć, przed burzą?
- Nie sądzę. Za daleko.
Erethil zacisnął dłonie mocniej na sterze. Za wszelką cenę starał sie zachować spokój. Wszystko szło tak dobrze. Czy ten sztorm ma związek z przepowiednią? Zamknął oczy, odetchnął głęboko kilka razy i oczyścił myśli. Jeśli chcą to przeżyć, musi zachować jasność umysłu.
- Nie zdążymy zawrócić do Savardinu, ani dopłynąć do lądu przed nami - myślał na głos - Sztorm idzie dość szybko, od północy. Nie uciekniemy przed nim, tak?
Kadmir pokiwał głową.
- A to oznacza, że musimy, do Czerni, jakoś przez niego przepłynąć - wyprostował się ze zdecydowaniem. Nie obchodziła go już jakaś głupia przepowiednia. Nie ważne, że ten sztorm był większy niż wszystkie, które dotąd widział, jakby Błękitna Bogini sprawdzała, jak wielką może stworzyć burzę (choć znów pomyślał, że być może to prawda). Oni dadzą radę się przedrzeć przez sztorm i dotrą do nieznanego lądu.
- Kadmir, przejmujesz ster - powiedział do przyjaciela. Gdy tylko ten dotknął steru, statkiem zakołysało gwałtownie. Zerwał się silny wiatr, deszcz rozpadał się coraz bardziej. Fale podniosły się, raz po raz zalewając pokład. Erethil zwrócił się do jednego z mężczyzn:
- Zabierz wszystkich z kajut! Wszyscy na pokład!
Ten zrozumiał i pobiegł pod pokład.
- Kadmir, ster lekko w lewo!
- Tak jest!
Ustawili się w kierunku północnym, więc wiatr wiał im w twarze. Kapitan zamrugał i spostrzegł, że załoga już jest na pokładzie.
- Zrzucić żagle! - rozkazał. - Pozostali, wylewać wodę!
Zaczęli pracować i, choć wiatr wzmagał się coraz bardziej, kołysał statkiem, i zalewał coraz to większymi ścianami wody, "Odkrywca" dzielnie brnął naprzód.
Niestety, niecałe pół godziny później, burzowe chmury ich dogoniły. Usłyszeli trzask łamanego masztu i spojrzeli w górę. Pierwszy maszt złamał się i, popchnięty przez wiatr, przewrócił się na drugi, przez co oba runęły na pokład. Erethil starał się dojrzeć, czy nic na pewno się nikomu nie stało, lecz przez strugi deszczu nie mógł zobaczyć wiele. Poza tym statek zaczął się niebezpiecznie przechylać i trzeszczeć. Załoga zaczęła panikować. I zanim Erethil zdążył zrobić cokolwiek, by choć spróbować opanować sytuację, statek przewrócił się.

Narfea

Nagle między chmurami, niczym nowe słońce, pojawiła się wielka, złota kula światła. Zdawała się przyglądać nieszczęsnej załodze. Po chwili odpłynęła w na północny wschód.